Hoe voelt onvoorwaardelijke liefde?

Ik kan me niet voorstellen dat niet iedereen wel eens onvoorwaardelijke liefde heeft gevoeld. Ik weet zeker dat dit heel erg fijn voelde, het voelde als een warme deken van liefde, je kreeg de liefde om wie je was niet om wat je deed. Zou het niet mooi zijn als je dit vaker of nog liever altijd ervaart. Wat voor verschil zou onvoorwaardelijke liefde over 20 jaar maken bij jou kinderen.

Onvoorwaardelijke liefde vs Onvoorwaardelijk Ouderschap.
Het klinkt zo simpel, onvoorwaardelijke liefde. Als ik aan ouders vraag hou je onvoorwaardelijk van je kinderen dan zegt bijna iedereen, ja natuurlijk. Dat is natuurlijk een geweldige basis om vanuit daar naar onvoorwaardelijk ouderschap te gaan. Na wat doorvragen komt dan toch vaak naar voren dat het niet altijd is, en dat het ook regelmatig voorwaardelijk is.

Onvoorwaardelijk liefde.
Is liefde waar geen voorwaarden aan vast zitten. Liefde die je geeft, omdat je van iemand houdt om wie hij of zij is niet om wat hij of zij doet. (voor jou). Laten we voor het gemak uitgaan van kinderen. Als je kinderen dus iets doen wat jij als lastig, vervelend of niet luisteren ervaart, voel je dan nog steeds deze onvoorwaardelijke liefde. Je kunt dit heel simpel testen.

Onvoorwaardelijke liefde zit niet in je hart 😉 maar in je hersenen.
Ik geef hier wat uitleg over de werking van de hersenen, ik weet dat dit een kort door de bocht uitleg is, maar voldoende om te begrijpen hoe het werkt. De test is simpel, als zoiets gebeurd kun je dan nog even rustig nadenken om te bepalen wat voor reactie jij gaat geven?
De meeste mensen worden op zo’n moment geregeerd door hun amygdala, het centrum in je hersenen wat gaat over emoties, of zoals Remco Claassen het noemt “Je rode bloemkool”. Je hebt ook nog zoiets als de thalamus het centrum wat informatie verwerkt. Je thalamus heeft dus informatie over het feit dat je onvoorwaardelijk van je kind houdt. Als laatste is daar de prefrontale cortex een soort controlekamer die beslist hoe je reageert. Deze controlekamer probeert een verstandige afweging te maken.
Als je emotioneel of heftig reageert dan heeft de amygdala gewonnen, als je altijd onvoorwaardelijke liefde voelt voor je kinderen dan wint je thalamus. Door aan te geven dat het allemaal wel mee viel, was het nu echt zo erg wat er gebeurde, etc.

Als mijn hersenen de baas zijn dan kan ik toch niet anders.
Ah, dat is een mooi gebied om te onderzoeken. Het controlecentrum maakt de keuze hoe we reageren. Ik kan me voorstellen als je getriggerd wordt door emoties dat het lastig misschien zelfs onmogelijk lijkt om dan nog redelijk te reageren.
Ik weet niet vaak iets zeker maar nu wel, ik weet zeker dat jij dat wel kan.
Stel het is niet je kind wat tegenover je staat maar je baas of een belangrijke klant. Hij vertoont hetzelfde gedrag als je kind, hij luistert niet of haalt het bloed onder je nagels vandaan, herkenbaar? Ook dan beslist je controlekamer hoe jij reageert. Ik acht de kans heel groot dat er informatie uit je thalamus komt die zegt, denk na, het gaat om je baas of weet je wel hoeveel geld je aan die klant kunt verdienen. Daarna komt er een verstandige en neutrale reactie uit je mond. Kennelijk lukt het dus prima om te kiezen.

Nadenker: Als je kind weer iets doet wat jij als lastig of vervelend ervaart denk dan eens even na of je dezelfde reactie naar je baas of een belangrijke klant zou geven.

Is het antwoord nee, gefeliciteerd. Je hebt een goed stel hersenen en bent dus instaat om zo ook naar je kinderen te reageren en dat gecombineerd met onvoorwaardelijke liefde brengt je heel dichtbij onvoorwaardelijk ouderschap.

Wil je ook weten hoe onvoorwaardelijke en onvoorwaardelijk ouderschap in de praktijk werkt, lees dan de volgende blog.

Ik zou het super leuk vinden en voor andere ouders heel leerzaam als jij onder deze blog deelt hoe je wel tegen je kind gereageerd hebt maar nooit tegen je baas of een belangrijke klant zou reageren.